Had iemand in de afgelopen weken een mooiere werkomgeving dan ik?  Het uitzetten van een nieuwe AWOL fietsroute op de Filipijnen was iedere dag opnieuw een feestje.
Hard werken was het ook.. daar had ik me toch even in vergist 😉 

De druk was groot: al 16 reiziger hadden het aangedurfd in volle vertrouwen deze fietsreis te boeken met alleen nog maar de ruwe schets van de route.
We hadden een kleine drie weken ter beschikking om de hele tocht gedetailleerd in kaart te brengen. Dus dat was flink doorfietsen.

Gewapend met een hele batterij aan digitale apparatuur op pad.
Het stuur van mijn fiets leek wel een cockpit beladen met kilometertellers, GPS, mobiel en stuurtas gevuld met een digitale camera. In mijn achterzak een voicerecorder. Hoe deden we dat toch ooit zonder??
Gelukkig zijn het nog steeds de speciale ontmoetingen onderweg, de gesprekken met inwoners, de kenners van het land, die uiteindelijk bepalend zijn geweest voor de nodige aanpassingen van de route, waardoor deze alleen maar mooier is geworden.

Zes uur ontbijt, de vroege boot of al vroeg op de fiets. Soms meerdere etappes op één dag, accommodaties bezoeken en inspecteren, zelf inkwartieren, een douche en hup….de hele dag gedetailleerd van kilometer tot kilometer beschrijven nu alles nog vers in mijn hoofd zit. Vaak pas tegen elven werd de laptop dichtgeklapt.
Sleep, Eat, Cycle, Eat, Write and Sleep, Eat, Cycle,…..(x 19)
Gelukkig werd ik ondersteund door mijn lief Pascal: zelfs mijn fietskloffie werd dagelijks voor me gewassen.

Al die vragen onderweg om het hoofd over te breken:

Mijn motto: een dag niet gefotografeerd is een dag niet genoten! 
Elke dag moeiteloos onder deze definitie tot een ‘Genietdag’, met een grote G, beleefd.
Meer nog dan woord brengt beeld tot uitdrukking wat de Filipijnen zijn.
Al gaat er niets boven het fietsen zelf: beeld, geluid, geur, alle zintuigen geprikkeld, het hele plaatje compleet!

De weergoden waren ons erg goed gezind en werden we amper gestoord door regen. De drie tropische stormen die langskwamen bleven op voldoende afstand om niet de bootovertochten te hinderen.

De trots op deze route is enorm: we zijn heel blij met het eindresultaat. Ik kan haast niet wachten op de reacties van de eerste fietsers die in november vertrekken.

Wat blijft?

De jaren nadat mijn kinderen het voorzitje op de fiets allang ontgroeid waren, fietste ik nog steeds rond met de neiging te roepen: “Kijk: koetje, treintje, bootje…”
Nu zal voor mij het fietsen van een route nooit meer gaan zonder de AWOL-blik en de vraag: waar vinden we dat speciale AWOL-weggetje?