‘This is the girls’ room’, glimlacht Moulya terwijl ze me wenkt vanuit een rond lemen hutje waar ze met haar vriendinnen verblijft. Tijdens mijn fietsvakantie over het Indiase platteland kom ik per toeval terecht op een biologische boerderij waar drie stagiaires me uitnodigen om de nacht door te brengen. Ze zien er mooi uit in hun traditionele kleurrijke kleding en Moulya drukt me gastvrij een stuk mierzoete snack in mijn handen. Ik trap mijn slippers uit, stap over de houten drempel en ga dankbaar bij de meisjes op de grond zitten. 

Zodra de deur goed dicht zit vragen de meiden me honderduit. Over mijn familie, waarom ik geen kinderen heb en hoeveel invloed mijn ouders hebben op de keuze voor mijn partner en hoe ik mijn leven invul. Ik voel me bijna schuldig om te zeggen dat het ze niet eens uitmaakt of ik überhaupt ga trouwen of hoelang ik nog op fietsvakantie ben. In India, vertellen ze namelijk, is 95 procent van de trouwerijen gearrangeerd en dus ook het lot voor het drietal. Ze hebben geen vrijheid bij het kiezen van een man omdat het kastesysteem nog zoveel invloed heeft. ‘Ik hoop zo op een liefdeshuwelijk,’ zegt Amandeep, ‘maar dan moet ik het geluk hebben verliefd te worden op iemand van dezelfde afkomst. ‘Een kleine kans, maar niet onmogelijk!’, voegt ze er strijdvaardig aan toe.

Als ik denk ik mijn eigen studententijd voel ik me een losbol; elk weekend naar de kroeg en iedere maand verliefd op een ander. Dit vond mijn vader misschien niet altijd even leuk, maar hij liet mij wel zelf mijn (foute) keuzes maken. Het contrast kan bijna niet groter omdat deze vriendinnen al weten dat ze over een paar jaar met een volslagen vreemdeling moeten trouwen, hem verzorgen en kinderen moeten maken. Op de vraag of ze wel eens bang zijn voor de toekomst antwoordt Moulya: ‘Natuurlijk hopen we dat onze ouders een goede man voor ons vinden, maar wat kunnen we eraan veranderen?’ 

Het is een intiem gesprek en ik bewonder de open-en kwetsbaarheid van de meisjes. Terwijl de mierzoete snacks nog een keer rondgaan, zegt Moulya dat de situatie voor hen al beter is dan die van hun moeders en dat ze goede hoop heeft voor haar toekomstige kinderen. Ook is er de ongeschreven regel vrouwen elkaar bijstaan, in welke situatie dan ook. Ondanks het verschil in cultuur en vrijheidsbeleving voel ik dat ze me onvoorwaardelijk opnemen in dit verbond. Gesterkt door de nieuwe vriendschap voegen we ons bij de mannen.

Tijd voor het avondeten. 

Elske Huising