Al met al ben ik zo blij dat ik mijn droom heb kunnen realiseren. Het was zo intens; een overweldigende ervaring die op alle fronten mijn verwachtingen ver overtrof. Heb vele momenten met de tranen in mijn ogen op de fiets gezeten van intens geluk. Op de fiets een land doorkruisen maakt dat je het zo in en in beleeft, elke meter opnieuw. Er waren zoveel redenen te bedenken om deze reis niet te maken, maar ik ben ontzettend blij dat ik die opzij heb gezet. Voor mij is het een ‘ life event’.
Met deze woorden sloot ik mijn reisverslag af en nog steeds sta ik hier voor de vollle 100% achter.

Wachten op een visum
De eerste week van mijn reis stond in het teken van grote onzekerheid over het verkrijgen van een visum voor Tibet en dat hield in dat we in ieder geval verplicht een week in Nepal moesten doorbrengen in plaats van de oorspronkelijk geplande 2 dagen.

Gelijk na aankomst in Nepal, op zondag 21 september, kregen we te horen dat het nog onzeker was of we een visum voor Tibet zouden krijgen. De Chinese autoriteiten zijn op dit moment zeer wisselend in hun beleid. Daarnaast was het nog de vraag wanneer er plek was op een vlucht naar Lhasa (hoofdstad van Tibet). Reisorganisaties krijgen het advies hun reizen naar Tibet te annuleren vanwege de grote onzekerheid. Gelukkig kregen we een dag later te horen dat het visum wel zou lukken en drie dagen later kregen we te horen dat we zaterdag de 27^e naar Lhasa zouden vliegen. Gelukkig niet later, want anders werd ons reisschema wel heel krap en zou er te weinig tijd zijn om te acclimatiseren op hoogte. 

Ik geniet wel enorm en verbaas me erover hoe makkelijk je in een andere wereld stapt zonder veel aan de ‘ oude’ te denken.

De afgelopen week hebben we een driedaagse mountainbiketocht in de omgeving van Kathmandu gemaakt. Dit was echt een geweldige ervaring; fietsen door de rijstterrassen, door hele kleine gehuchtjes met middeleeuwse tafereeltjes. Zelfs het fietsen door de overvolle straten van Kathmandu met zijn enorme verkeersdrukte (echt gekkenwerk) is een ervaring op zich. De tocht was behoorlijk hobbelig, bergachtig en vol modder (vanwege de moessonregens), maar het voelde echt als een voorrecht om hier te mogen fietsen. Mountainbiken in Nederland wordt nooit meer hetzelfde! Verder is hier de afgelopen 14 jaar weinig veranderd. De stroom valt nog dagelijks uit en dit betekent vaak eten bij kaarslicht, douchen bij kaarslicht (alhoewel dit romantischer is met z’n tweeën), geen bereik met telefoon of internet enz. Vandaag is onze laatste dag in Kathmandu en morgen vliegen we naar Lhasa (als het goed is, want ik hoorde net dat we op tijd naar het vliegveld moeten in verband met een overboekte vlucht). Dan gaat eindelijk het ‘ droomdeel’ van mijn reis beginnen maar tot nu toe was deze week ook absoluut de moeite waard.
 

Het is gelukt!
Alle formaliteiten en bureaucratie doorstaan. Ik zit op de fiets; mijn droom is werkelijkheid aan het worden. Vanuit Kathmandu zijn we inderdaad de zaterdag naar Lhasa gevlogen. Wat een negatieve cultuurshock zeg! In 14 jaar tijd is daar enorm veel van het authentieke karakter verloren gegaan. Het is allemaal erg Chinees geworden met veel reclame-uitingen en militairen. Toch in het hart van Lhasa, rond de Jokhangtempel, is nog een stukje authentieke sfeer te proeven. Daar barst het nog van de Tibetaanse geklede, prachtige mensen die rondlopen met slingerende gebedsmolens en voor de tempel een knieval doen tot buiklig. Heel toevallig slapen we in hetzelfde hotel als waar ik 14 jaar geleden ook geslapen heb. Was dat toen heel primitief; nu is het er behoorlijk luxe. Ook een enorme verandering dus. 

Twee uur na aankomst in Lhasa was de eerste uit onze groep al ziek. Tot nu toe gaan er de nodige buiklopen rond en vijf van de acht zijn toch al wel even ‘ ziek’ geweest. Gelukkig blijf ik hier nog van verstoken (gauw afkloppen).De hoogte heeft mij tot nu toe alleen na de eerste nacht een uurtje hoofdpijn opgeleverd en na de tweede fietsdag (we sliepen toen op 4400 m,dus 800 m hoger dan we gewend waren) opnieuw een uurtje. Acclimatiseren gaat tot nu toe dus goed, alleen wat eerder hijgen bij inspanning. 

We zijn twee en een halve dag in Lhasa gebleven en hebben daar met name wat kloosters bezocht. Er was haast geen monnik te bekennen en de kloosters waren vervallen. Het voelde erg troosteloos aan. De Potala (het winterpaleis van de Dalai Lama) maakte nog wel enorme indruk; zoveel pracht, praal en geschiedenis.
Dinsdag 30 september zijn we dan eindelijk op de fiets vertrokken. Door alle vertraging met visum e.d. zullen we nu 14 dagen, zonder rustdag, door moeten fietsen. De eerste dag was nog relatief vlak. Mooi om te beginnen. De tweede dag moesten we 100 km fietsen met een klim van 1100 m erin. Spannend of dat goed zou gaan. Gelukkig ging dit, in rustig tempo, prima! En boven op de pas een magnifiek uitzicht op een onwaarschijnlijk blauw meer. 

We hebben er nu vier fietsdagen opzitten, waarvan de laatste drie 100 km. Ik merk dat het energie vreet. Veel drinken gaat nog wel, maar goed blijven eten is soms tegen je zin stouwen. Het eten is weinig gevarieerd en ik mis de verse producten. Vanochtend hadden we lekkere kaas bij het ontbijt, dus daar hebben we maar gauw een stuk van ingeslagen. De overnachtingsplekken variëren ook van goed tot erg basaal, slaapzalen, geen water, laat staan een douche, gat in de grond als wc, geen spiegels (grappig als je jezelf na een aantal dagen weer eens wel in de spiegel ziet). Hoort er allemaal bij.
Het is moeilijk te omschrijven wat ik allemaal op de fiets tegenkom, maar het is zo indrukwekkend. Ik ben me er erg van bewust dat ik inderdaad de reis van mijn leven aan het maken ben. Het is hier zo prachtig mooi. Het landschap is wisselend en erg indrukwekkend, van kale bergpassen tot gletschers, tot valleien met goudgele loofbomen (de herfst), graanvelden waar op dit moment volop geoogst en gedorst wordt. Verstilde dorpjes uit de Middeleeuwen waar met paard en wagen gereden wordt, geen verharde wegen, stront tegen de muren om te drogen tot brandstof. Overal mensen die naar je zwaaien. Het landschap is soms echt surrealistisch. Aan de ene kant sneeuw, terwijl er ook loofbomen staan en er gehooid wordt. Ik heb al een paar keer met de tranen in mijn ogen op de fiets gezeten van intens genot. Onze groep is een echte ‘fotografeergroep’, er wordt heel vaak gestopt om te genieten van alles wat we onderweg tegenkomen en er foto’ s van te maken. Toch zal ik door middel van die foto’ s nooit kunnen overbrengen wat ik hier meemaak en zie. Genieten met een grote G. De eerste fietsdagen was het kraakhelder weer. Gisterochtend zijn we gestart in de regen, dus dikke kleding aan (het was 5 graden). Twee van de groep zijn niet meegefietst (niet fit) en met z’n zessen hebben we een deel van de 100 km met een gemiddelde van 28 km per uur in peloton gereden (en dat op 4000 m hoogte). Dat was alleen maar modder uit je ogen vegen. Gelukkig werd het na een uur droog en begon het grote genieten weer. Eindpunt was Shigatse. We hadden de mazzel dat we op tijd over waren om het klooster daar te bezoeken en we vielen er met de neus in de boter; er was een kloosterfestival gaande. Dus eindelijk die honderden monniken gezien in rode gewaden. Gemaskerde dansen. Nu kan mijn reis echt niet meer stuk!
Nog steeds voel ik me ‘ los’ van alles wat er in Nederland gebeurt. De tijd vliegt; nog tien fietsdagen en dan is het alweer voorbij. Maar; nog tien dagen genieten te gaan.

Om nooit te vergeten!
De (pelgrims?)tocht is volbracht. Vanmiddag zijn we na totaal ruim 1100 km fietsen weer aangekomen in Kathmandu. De tranen stonden me in de ogen bij binnenkomst; het besef dat het me gelukt was mijn droom volledig te realiseren en elke meter op eigen kracht te overbruggen. En dat waren meters genieten, genieten, genieten, maar ook twee dagen waarin elke meter op mijn tandvlees rijden was. 

De hele reis heeft voor mij alles in zich gehad wat ik hoopte te vinden; los komen, genieten, intens ervaren, afzien, emotionele momenten, zowel van euforie als van ‘stuk zitten’. In totaal hebben we 5 passen van boven de 5000 m beklommen. Het zwaarste waren de dagen naar het Everest Basecamp. De weg was onverhard en voelde als een soort wasbord; elke meter vooruit zwoegen, over de hobbels, tegen de elementen van de natuur; kou (‘ s ochtends vaak ruim onder nul graden), forse tegenwind, stof. Daarentegen het enorm indrukwekkende desolate landschap waarin je je klein en nietig voelt. Overnachtingen vaak erg primitief, maar het leuke was ook dat je juist bij de Tibetaanse bevolking thuiskomt. In de guesthouses at je vaak in de woonkamer van de familie waar het gewone gezinsleven ook zijn gang ging. Keuzemenu was er meestal niet en het was dus overleven op chocolade (op zich niet erg), pancakes (soort drie centimeter dik)als ontbijt of erg droog brood zonder beleg en vegetable fried rice. 

Helaas werd ik nog geplaagd door een wortelontsteking van mijn kies. Twee nachten wakker liggen, toch maar aan de antibiotica. Mijn pijn hiervan had zijn hoogte punt bij de Everest, we sliepen op onze hoogste punt (4900m), het was er koud, winderig, guur en op dat moment besefte ik ook hoe ver je bent van medische zorg, bewoonde wereld. Gelukkig waren de klachten met antibiotica en pijnstillers onder controle te houden. 

Na zes dagen gehobbel over onverharde wegen zijn we zondag Nepal weer binnengereden. Heel raar. In een keer van een kale hoogvlakte weer naar een groen dal met bomen en een totaal andere cultuur. En dikke laaglandlucht: dat is bij inspanning toch heel anders dan op 5000 m hoogte. Vandaag hadden we nog een tocht van 95 te gaan met daarin 1100 m de lucht in (klimmen dus) bij een temperatuur van 33 graden. Andere koek. Maar de gevaarlijkste meters lagen in de laatste 30 km voor Kathmandu in het razende verkeer. Uit mijn ipod klinkt ‘Staying Alive’ van de BeeGees: hoe toepasselijk.

Ben blij dat ik dit overleefd heb, al heeft het me waarschijnlijk een jaar van mijn leven gekost, vanwege alle ingeademde dampen, gassen en stof. 

Al met al ben ik zo blij dat ik mijn droom heb kunnen realiseren!