Fietsen over het dak van de wereld.
Afgelopen weekend heb ik samen met mijn vier kids de film ‘Seven Years in Tibet’ bekeken. Een fantastische film die het verlangen naar reizen aanwakkert. Reizen is in dit jaar haast onmogelijk, maar dromen erover niet. Deze film bracht mij terug naar herinneringen aan mijn allereerste fietsvakantie buiten Europa: Tibet. Een droom die werkelijkheid werd.

Op weg naar het verwezenlijken van een droom
Oktober 2007, de jongste 2 jaar oud, er ontstaat weer wat meer ruimte. Een oude droom komt boven; fietsen van Tibet (Lhasa) naar Nepal (Kathmandu). 

Waarom? Jaren geleden was dit al een plan geweest, maar uiteindelijk is hebben we dit niet uitgevoerd en eigenlijk heb ik daar nog steeds spijt van. Misschien moet ik dit over 15 jaar doen, wanneer de kids het huis uit zijn, maar wie zegt dat ik dan nog de mogelijkheden heb.  Het thuisfront is positief; doen dus.
Waarom Tibet? 14 jaar geleden ben ik in Tibet geweest en heeft het landschap en de cultuur mijn hart gegrepen. 

Waarom fietsen? Dé manier om een land in een rustig tempo intens te ervaren en te genieten van het prachtige landschap, de toppen van de Himalaya, de onwaarschijnlijk blauwe meren, de yaks, de prachtige mensen, de wapperende gebedsvlaggen.
Zeker ook de fysieke inspanning die deze tocht met zich mee brengt daagt me uit; 1100 km fietsen over onverharde wegen op een hoogte tussen de 4000 en 5200 meter. Het beklimmen van een aantal passen, de tegenwind, het afzien en de euforie die hier meestal op volgt.

Twee dagen nadat ik de knoop had doorgehakt en mijn reis geboekt had, werd door de Chinezen op 15 maart 2008 de grens van Tibet gesloten voor buitenlandse toeristen vanwege onrusten.  Het was onduidelijk wanneer deze weer geopend zouden worden en dus de vraag of mijn reis, in dit Olympische jaar, überhaupt door zou gaan. Dit nam niet weg dat ik toch moest zorgen goed in (fiets)conditie te zijn en door moest met de voorbereidingen.

De voorbereidingen
Nu is fietsen in diverse vormen (racefietsen, mountainbiken, spinning) al jaren ‘mijn sport’, dus het was geen opgave om hier wat extra tijd aan te besteden. Wat vaker op de fiets naar het werk (45 km), elke week minimaal een uurtje Spinning. Leuk wanneer je dit in je eigen werksetting kunt doen (destijds had ik een eigen fysiotherapiepraktijk, annex fitnesscentrum) ! En in de vakantie wat ´bergjes befietsen’.

Twee zwakke schakels in mijn voorbereidingen die de aandacht verdienen zijn mijn overjarige mountainbike en mijn nek.  De mountainbike is makkelijk te vervangen; probleem opgelost.
Nekklachten met uitstraling en doofheid in de vingers na langer fietsen is een groter probleem en voor mijn gevoel een reële bedreiging voor het volbrengen van de tocht. En een nek is niet zo makkelijk te vervangen. Gelukkig kon ik hiermee terecht bij een collega en onder zijn begeleiding ben ik met een specifiek trainingsprogramma voor mijn nek aan de slag gegaan. Met resultaat (maar dit mag ik natuurlijk pas echt hardop roepen na mijn reis)!

Bij ‘onze’ sportarts heb ik een uitgebreid sportmedisch onderzoek laten verrichten om me ervan te verzekeren dat me niets in de weg stond om ‘veilig’ aan de tocht te beginnen.  Aan mijn fysieke gesteldheid zou het niet mogen liggen. Het grootste gevaar, de onzekerste factor, is de hoogte waarop er gefietst gaat worden. En de invloed van de hoogte op je lichaam verschilt van mens tot mens, en is niet te voorspellen of te beïnvloeden. In het verleden ben ik wel vaker op deze hoogtes geweest, zonder al te veel problemen. Maar dit is geen garantie dat er deze keer geen problemen ontstaan. Dus goed acclimatiseren en afwachten maar.

Ook bij onze diëtiste nog even gevraagd of er qua voeding nog specifieke aandachtspunten zijn. Zij geeft me het advies veel te blijven drinken en voldoende te eten, aangezien de eetlust op hoogte meestal vermindert.

Inmiddels zijn op 24 juni de Tibetaanse grenzen weer voor buitenlandse toeristen geopend en lijkt het erop dat ik over 5 weken ga vertrekken. Nieuw paspoort en vaccinaties zijn inmiddels geregeld. Nog wat extra fietskleding en een aantal praktische zaken aanschaffen en dan ben ik er klaar voor. 

En natuurlijk nog even doortrainen! 

Een volgende keer het verslag van deze reis.